🦙 Kojarzenie Ras Zwierząt W Celach Hodowlanych

Translations in context of "ochrony zwierząt hodowlanych" in Polish-English from Reverso Context: Pierwotnie owczarek niemiecki używanywyłącznie w celu ochrony zwierząt hodowlanych przed drapieżnikami.

Kontynuując cykl artykułów prezentujących alternatywne rasy bydła mlecznego, tym razem przedstawimy dwie mniej popularne rasy, zasługujące jednak na uwagę przez wzgląd na wyjątkowe cechy użytkowe. RASA SHORTHORN Bydło rasy shorthorn, jakie znamy współcześnie, ewoluowało przez ponad 200 lat. Bydło tej rasy wywodzi się od lokalnych ras bydła teeswater i durham, które było hodowane w północno-wschodniej części Anglii w dolinie rzeki Tees, graniczącej z hrabstwami Durham, Northumberland i York. Pod koniec XVIII w. dwaj bracia Charles i Robert Coollingowie rozpoczęli doskonalenie bydła rasy durham, wykorzystując techniki uprzednio stosowane przez Roberta Bekewella, których to użył do wytworzenia bydła longhorn. Metody te polegały na krzyżowaniu ze sobą różnych linii genetycznych bydła. W 1783 r. Charles Colling wybrał cztery krowy o imionach: Duchess, Cherry, Trawberry i Old Favourite, podczas gdy jego brat Robert dokonał na miejscowym targu zakupu cieląt pochodzących od buhaja Hubback. Kojarzenie tych zwierząt doprowadziło do narodzin w 1804 r. buhaja o imieniu Comet, który został później sprzedany w Ketton w 1810 r. za 1000 gwinei. Była to na ówczesny czas rekordowa kwota, jaką zapłacono za 1 szt. bydła. Jednak mądrość osoby, która dokonała zakupu tego buhaja, została potwierdzona przez wartość potomstwa, jakie po nim uzyskano. Nazwa buhaja natomiast przeszła do legendy hodowli. Buhaj rasy shorthorn, fot. Shutterstock W tym samym czasie dwaj inni znakomici hodowcy, Thomas Bates z Kirklevington i John Booth z Killesby, rozwijali hodowlę bydła teeswater. Tak powstały dwie odrębne linie genetyczne tego bydła: linia Bates’a, która charakteryzowała się walorami mlecznymi, oraz linia Booth’a odznaczająca się ponadprzeciętną użytkowością mięsną. Obie linie były prowadzone poprzez inbreeding do momentu, który wcześniej nie był powszechnie akceptowalny w hodowli bydła. W 1822 r. George Coates opublikował pierwszą księgę hodowlaną zawierającą 710 buhajów i 850 krów, która stała się pierwszą tego typu księgą bydła na świecie. Pierwsze 4 księgi zostały opublikowane przez samego twórcę Georga Coates’a, po którym pieczę nad księgami hodowlanymi przejął Henry Stafford. Po utworzeniu Związku Hodowlanego Bydła Rasy Shorthorn w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii w 1874 r. założyciele tej organizacji przejęli obowiązki prowadzenia ksiąg hodowlanych. We wczesnych latach 20. XX w. rasa ta była rasą podwójnie użytkową, mięsno-mleczną. Jednak postępująca wśród pozostałych ras specjalizacja doprowadziła w 1958 r. do wyodrębnienia ksiąg hodowlanych dla odmiany mięsnej shorthornów. Od tamtego czasu doskonalenie mięsnego shorthorna ukierunkowane jest na poprawę cech mięsnych. Ponadto dyrektor Związku Mięsnego Shorthorna dopuścił wykorzystanie w doskonaleniu genetycznym tej rasy francuskiego bydła maine-anjou. Od 2001 r. księga została ponownie zamknięta dla dopływu innych ras. Hodowcy mlecznej odmiany shorthorna w 1970 r. również wprowadzili możliwości doskonalenia cech mlecznych rasy przez użycie zewnętrznych komponentów rasowych. Umożliwiono wykorzystanie bydła rasy holsztyńskiej i fryzyjskiej odmiany czerwonej oraz bydła duńskiego czerwonego. Jednak nie wszyscy hodowcy skorzystali z tej możliwości, stąd istnieje pewne zróżnicowanie genetyczne w tej rasie. Dzięki temu shorthorn świetnie wkomponowuje się w różne systemy produkcji. W Irlandii krowy tej rasy wykorzystywane są jako mamki, natomiast w Wielkiej Brytanii wykorzystuje się ich mleczny potencjał. RASA O ZASIĘGU GLOBALNYM Warty podkreślenia jest fakt, że bydło shorthorn przyczyniło się do powstawania ponad 40 innych ras bydła hodowanych na świecie. Poza krajem pochodzenia bydło rasy shorthorn hodowane jest również w innych krajach. Dość duża populacja bydła tej rasy znajduje się w USA. Import pierwszych sztuk do Stanów Zjednoczonych miał miejsce w 1783 r. Kolejne zakupy bydła doprowadziły do szybkiej jego ekspansji po całym kraju. W 1814 r. pierwsze sztuki tej rasy trafiły do Nowej Zelandii, gdzie były wykorzystywane jako siła pociągowa oraz do produkcji mleka. Przez wiele lat rasa shorthorn była najpopularniejszą rasą bydła w tym kraju. Poza USA i Nową Zelandią znaczące populacje shorthornów znajdują się w Australii i Kanadzie. CHARAKTERYSTYKA RASY Bydło rasy shorthorn charakteryzuje się średnim kalibrem i jest rasą bezrożną. Dorosłe krowy mierzą ok. 140 cm w krzyżu, przy masie ciała 640-680 kg. Buhaje osiągają wysokość w krzyżu 145 cm i wagę ok. 750 kg. Jest to rasa wcześnie dojrzewająca. Dojrzałość płciową jałówki osiągają w wieku 6-9 miesięcy, natomiast reprodukcyjną 13-15 miesięcy. Cechą wyróżniającą tę rasę jest jej umaszczenie. Shorthorny cechują się umaszczeniem: jednolitym czerwonym, czerwonym z białymi plamami, białym lub dereszowatym (tzw. mroziatym). Ciekawostką jest, że dwa allele odpowiedzialne za umaszczenie czerwone i białe wykazują działanie niepełne, kodominacyjne, czego rezultatem jest mieszanina włosów obu tych kolorów i fenotypowy obraz w postaci dereszowatości. Przeciętna wydajność krów to ok. 7000 kg mleka za 305-dniową laktację, przy 3,8 proc. tłuszczu i 3,3 proc. białka. Jednak przeciętna produkcyjność najlepszych stad przekracza 9000 kg mleka. Bydło tej rasy znane jest ze swoich cech funkcjonalnych. Charakteryzuje się dużą płodnością, świetnie komponuje się w bardziej ekstensywnych systemach produkcyjnych z wypasem, a jej łagodny temperament powoduje, że jest dość łatwa w zarządzaniu. Poza tym shorthorny znane są ze swojej długowieczności, odporności, łatwości wycieleń oraz tego, że bez problemu adaptują się do różnych systemów produkcji. Shorthorny to rasa, która jest w Polsce mało znana i nieobjęta oceną użytkowości mlecznej przez Polską Federację Hodowców Bydła i Producentów Mleka. Podsumowując: bydło rasy shorthorn to zwierzęta charakteryzujące się przeciętną produkcją mleka i łatwością adaptacyjną do zmiennych warunków środowiskowych. Należy podkreślić, że zwierzęta tej rasy są predysponowane do wypasu. Dodatkowym atutem tej rasy jest łagodny temperament, co powoduje łatwe zarządzanie stadem. Wyposażenie do hodowli tego typu bydła dostępne jest na Giełdzie Rolnej. RASA NORMANDZKA Bydło normandzkie to rasa w typie kombinowanym mleczno-mięsnym, z naciskiem na użytkowość mleczną. Są to zwierzęta o stosunkowo dużym kalibrze, które wyróżniają się charakterystycznym, cętkowanym trójkolorowym (ang. brindle) umaszczeniem. Dzięki swojemu atrakcyjnemu wyglądowi stanowią malownicze wzbogacenie krajobrazu oraz ciekawą atrakcję turystyczną. Bydło normandzkie, fot. Shutterstock Bydło normandzkie wywodzi się z Francji, gdzie jego protoplaści zostali przywiezieni najprawdopodobniej przez wikingów. Historia powstania rasy normandzkiej jest ściśle związana z Normandią, która zlokalizowana jest w północno-wschodnim regionie Francji. Uważa się, że w XVIII w. rolnicy w Normandii rozpoczęli krzyżowanie trzech lokalnych ras bydła, tj.: cotentine, augeronne i cauchoise (obecnie wymarłe). Rasa cotentine charakteryzowała się czerwoną pręgowaną sierścią i opisywana była jako rosłe bydło, o dużej masie ciała, które charakteryzuje się wyróżniającą użytkowością mleczną. Z kolei bydło rasy augeronne wyróżniało się cętkowatym umaszczeniem z przewagą koloru białego, dobrą użytkowością mięsną i opasową. Jednocześnie zwierzęta tej rasy były mniejsze w porównaniu do rasy augeronne. Trzeci komponent to rasa cauchoise, która charakteryzowała się białym umaszczeniem głowy oraz czerwoną maścią zasadniczą. W połowie XIX w. hodowcy z Normandii rozpoczęli eksperymentalne krzyżowania wyselekcjonowanych osobników z bydłem durham (obecnie: shorthorn). Miało to na celu poprawę szybkości przyrostów oraz przyspieszenie okresu dojrzewania płciowego. Kilka dekad później porzucono taki program ze względu na znaczne pogorszenie cech mlecznych wyselekcjonowanej wcześniej linii. Zdecydowano wówczas, że rasa cotentine jest głównym czynnikiem poprawiającym jakość rasy normandzkiej. Prace nad krzyżowaniem wyżej opisanych ras miały dać początek rasie normandzkiej. Początkowa praca hodowlana nad bydłem normandzkim miała na celu wyprowadzenie dwóch kierunków użytkowych - mięsnego i mlecznego, jednak hodowcy zdecydowali o utrzymaniu jedynie jednej odmiany o typie dwukierunkowym. Pierwsze księgi hodowlane normandów powstały pod koniec drugiej połowy XIX w., a w latach 50. XX w. rasa ta stanowiła wówczas 25 proc. pogłowia bydła we Francji. Obecnie liczebność jej przedstawicieli spada - najliczniejsze stada utrzymuje się w Normandii, Bretanii oraz na terenach na północ od Loary, gdzie panuje łagodny, ciepły klimat i bydło przebywa na pastwiskach przez cały rok. Co prawda w latach 70. bydło normandzkie zostaje eksportowane do USA, a stąd do innych krajów, jednak obecnie poza Francją rasa normandzka ma znaczenie marginalne. CHARAKTERYSTYKA RASY Cechą charakterystyczną tej rasy jest wspomniane już wcześniej nietypowe, trójkolorowe umaszczenie. Wyróżnia się trzy warianty umaszczenia tej rasy. Za typowe uznaje się czerwono-białe plamy z charakterystycznymi brązowymi pręgami i określa się je jako "blond". Gdy kolorem dominującym jest biel z występującymi ciemnymi cętkami, maść taką nazywa się "przepiórczą", zaś kiedy przeważa kolor brązowy i czarny, mówi się, że jest "pręgowana". U niektórych osobników pod białymi włosami występują brązowe plamy, typ ten nazywa się "nakrapianym", jednak ze względu na to, że cecha ta nie występuje często, można ją przypisać do dowolnego z wcześniej wymienionych wariantów. Buhaje zazwyczaj mają nieco ciemniejsze umaszczenie oraz większą tendencję do pręgowatości. Cielęta zaś nie wykazują pręgowatości aż do kilku tygodni po urodzeniu. Ponadto bydło normandzkie ma tendencję do ciemnienia okrywy włosowej wraz z wiekiem. Głowa czystorasowego osobnika jest zawsze biała, a barwa ta powinna obejmować co najmniej 2/3 powierzchni głowy. Na niej dopuszczalne jest wystąpienie cętek maści czarnej, brązowej lub czerwonej. Wokół oczu i śluzawicy obecne są szerokie obwódki. Tułów i nogi pokryte są nieregularnymi, często rozległymi brązowymi plamami o różnym natężeniu barwy. Bydło normandzkie charakteryzuje się krótką, szeroką i stosunkowo małą głową z charakterystycznym zagłębieniem między wałem rogowym a częścią nosową czaszki. Bydło normandzkie to osobniki o dużych gabarytach, o dobrze umięśnionym tułowiu, z wysklepionymi łopatkami oraz szeroką i głęboką klatką piersiową. Dorosłe krowy osiągają 140-145 cm wysokości w kłębie, obwód klatki piersiowej 220 cm i masę ciała 700-800 kg. Buhaje zaś osiągają 150-160 cm wysokości w kłębie, obwód klatki piersiowej 257 cm, przy masie ciała 1000- 1300 kg. Średnia masa ciała buhajków po urodzeniu to 44 kg, a cieliczek 41 kg. Roczne buhajki osiągają masę ciała do 550 kg, podczas gdy dobowy przyrost wynosi 1300 gramów, a wydajność rzeźna to 57-60 proc. Zarówno masa ciała buhajków w pierwszym roku życia, jak i dzienne przyrosty p redestynują je do opasu. WALORY UŻYTKOWE Mięso bydła normandzkiego jest chude, o delikatnym smaku i słynie z doskonałej marmurkowatości. Jednak mimo atrakcyjnych cech mięsnych bydło normandzkie jest użytkowane w większym stopniu pod kątem mlecznym. Średnia wydajność mleczna krów w 1998 r. wynosiła 5392 kg o zawartości 4,41 proc. tłuszczu i 3,41 proc. białka. Dziś zaś według badań z 2014 r. (Institut de l’Elevage i France Conseil Elevage) krowy objęte oceną produkowały w laktacji 305-dniowej przeciętnie 6575 kg mleka o zawartości 4,16 proc. tłuszczu i 3,60 proc. białka. Rasa jest długowieczna. Uważa się, że jedna krowa powinna pozostać w stadzie co najmniej 6 laktacji, zanim zostanie wybrakowana. Wybrakowane krowy charakteryzują się wysoką wydajnością rzeźną. Mleko bydła normandzkiego charakteryzuje się bardzo dobrą jakością. To właśnie z mleka bydła rasy normandzkiej produkuje się znane na całym świecie sery o chronionej nazwie pochodzenia (Appellation d’Origine Contrôlée - AOC), takie jak Camembert, Pont l’Évêque i Livarot. Powodem, dla którego mleko jest predysponowane do produkcji serów, jest fakt, że około 90 proc. populacji tego bydła posiada gen kazeiny kappa, a 82 proc. buhajów przeznaczonych do inseminacji posiada genotyp BB. Poziom kazeiny BB kappa w mleku poprawia jakość skrzepu mlekowego podczas produkcji sera, ma również wpływ na szybkość jego tworzenia oraz jędrność serów. Ponadto mleko normandów wykazuje korzystny stosunek wapnia do fosforu. Ma wysoką zawartość wapnia, podczas gdy micele tłuszczu są średniej wielkości. To wszystko powoduje, że produkcja serów od ras normandzkich jest od 15 do 20 proc. na kilogram mleka wyższa niż w przypadku mleka pochodzącego od innych ras. Rasy bydła normandzkiego wykazują się także wybitnym przystosowaniem do ciężkich warunków środowiskowych. Są w stanie znieść szeroki zakres temperatur, przy czym nadal, w przeciwieństwie do wyspecjalizowanych ras, zachowują odporność i cechy użytkowe, takie jak płodność, łatwość wycieleń i dobre wykorzystanie paszy. Szczególnie dobrze radzą sobie w systemach produkcji z wykorzystaniem pastwisk. Bydło to charakteryzuje się także odpornymi kończynami i stawami, co umożliwia mu dobre funkcjonowanie w trudnym terenie. Podsumowując: bydła normandzkie to wszechstronna rasa o stosunkowo dużym kalibrze, która cechuje się zarówno dobrą użytkowością mleczną, jak i mięsną. Zwierzęta tej rasy adaptują się do różnych systemów produkcji, jednak szczególnie dobrze sobie radzą w systemach pastwiskowych.

Przeznaczenie hodowli kangurów. Przeznaczenie hodowli kangurów jest bardzo różnorodne. Najczęściej, kangury hodowane są dla mięsa, skór, kości oraz futer. W Australii, mięso kangura jest bardzo popularne i dostępne w wielu sklepach. W hodowli kangurów można również zyskać na sprzedaży kości oraz futer, które są bardzo

zapytał(a) o 14:47 Cele hodowli zwierząt??? Jakie znacie Odpowiedzi Także hodowla zwierząt, nakierowana na ulepszanie ich pod jakimiś cechami pożądanymi przez człowieka nie jest niczym innym jak manipulowaniem procesami genetycznymi. Współcześnie, już prawie w pełni świadomie wykorzystuje się dorobki takich dziedzin nauki, jak genetyka, cytologia, fizjologia zwierząt, biochemia, zoopatologia, fizyka, chemia, matematyka i wiele innych. Należy jednak pamiętać, że nie tylko materiał genetyczny wpływa na ekspresję danej cechy. Spore znaczenie ma także wpływ środowiska. Zmienność fenotypowa osobników zależy więc od podłoża genetycznego i od warunków środowiskowych. Przez warunki środowiska ma się na myśli wszystkie czynniki zewnętrzne wpływające na organizm. Zalicza się więc tu czynniki troficzne (odżywcze), klimatyczno - glebowe, pielęgnacyjno - hodowlane, chorobotwórcze czy inne. Jeśli chodzi o hodowlę i na elementy, którymi możemy łatwo manipulować, to należy wymienić tu odżywianie i warunki atmosferyczne przetrzymywania danych organizmów (szklarnie, itp.). Jeśli chodzi o zwierzęta, to powinno się dążyć do zapewnienia im najbardziej korzystnych warunków życia, ponieważ stanowi to podstawę uzyskania dobrej produkcyjności. Człowiek cały czas modyfikuje środowisko, w którym żyje on i inne zwierzęta. Należy więc dążyć do tego, aby te działania były celowe, ukierunkowane na osiągnięcie konkretnego celu, na przykład kształtowania fenotypu w pożądanym kierunku. Oczywiście genotyp narzuca pewne granice, w ramach których środowisko kształtuje fenotyp. A więc osobniki mające różne genotypy, mogą w danych warunkach środowiska przybierać inny fenotyp i w inny sposób reagować na zmiany tego środowiska. Zmienność modyfikacyjna jest to zmienność spowodowana oddziaływaniem środowiska. Ma ona tendencję wzrostową. W rzeczywistości fenotyp każdej z cech jest wypadkową działania wielu czynników zarówno o podłożu genetycznym, jak i środowiskowym. Zmiany modyfikacyjne są zmianami fenotypowymi, a to oznacza, że nie są przekazywane kolejnym pokoleniom. Od wieków hodowlę w całym gospodarstwie opierało się na najlepszych osobnikach. Takie postępowanie, to znaczy wybieranie najlepszych osobników do rozmnażania pod kątem danej, pożądanej przez człowieka cechy nazywa się sztuczną selekcją lub doborem sztucznym. Człowiek w sposób świadomy przekształca populacje, czyli grupę zwierząt jednej rasy przebywającą w określonym regionie. Jeśli populacja w biegiem lat (i pokoleń) nie zmienia swojej struktury genetycznej, to uważa się ją za populację w stanie równowagi. Równowaga jest utrzymywana dzięki losowemu kojarzeniu się par. Wyróżnia się w takiej populacji różne typy kojarzenia, których częstotliwość jest uzależniona od częstotliwości występowania poszczególnych genotypów w populacji. Selekcja, czyli wybór osobników do rozmnażania zaburza strukturę genetyczną populacji. Zmiany są wprowadzane w kierunku wybranym przez hodowcę. Eliminując z rozrodu zwierzęta posiadające niekorzystne cechy, następuje także stopniowe usunięcie genów kodujących te cechy. Skuteczność selekcji mierzona jest przyrostem częstotliwości występowania pożądanej cechy w populacji. Wiąże się to równocześnie ze spadkiem częstości występowania cech niekorzystnych. Oddziaływanie środowiska w poważnym stopniu jednak może maskować daną cechę albo wręcz przeciwnie, waloryzować ją pomimo słabego poparcia na podłożu genetycznym. Jednak oceny zwierząt w celu wyboru ich do tzw. stada selekcyjnego, czyli takiego, w którym osobniki będą dawały potomstwo, dokonuje się na podstawie fenotypów. Może to być przyczyną błędów. Możliwe jest zmierzenie tzw. współczynnika odziedziczalności h2. Jest to współczynnik określający zgodność fenotypu z genotypem. Należy jednak zwrócić uwagę, że odziedziczalność odnosi się do całej populacji, a nie po poszczególnych osobników. Im zwierzęta są w większym stopniu podobne genetycznie, tym można oczekiwać niższego współczynnika h2. Wybór cech do selekcji stosowanej w hodowli jest podyktowany najczęściej względami ekonomicznymi produkcji i zapotrzebowaniem rynkowym. Możliwa do uzyskania w procesie hodowli zmienność jest jej podstawowym warunkiem. Gdyby bowiem nie było zmienności, całe działania hodowlane nie miałyby sensu. W stadzie musi następować tzw. odnowienie stada, co polega na zamianie najgorszych osobników ze stada nowymi, posiadającymi wymaganą przez nas cechę. Ze względu na poligamię często stosowaną w hodowlach, większy wpływ na cechy potomstwa ma genotyp samca. Spowodowane jest to tym, że jedna samica wydaje na świat niewiele potomstwa, a więc tylko niewiele potomków otrzyma po niej gorsze geny. Jeśli jednak gorsze geny będzie nosił samiec, możliwe jest bardzo szybkie rozprzestrzenienie się tej negatywnej cechy na całą populację. Jest to spowodowane tym, że najczęściej jeden samiec kryje wszystkie lub większość klaczy w danym okresie rozpłodowym. W hodowlach samice selekcjonowane są na podstawie wartości użytkowej, a samce na podstawie wartości hodowlanej. Istnieją różne metody selekcji. Można wśród nich wymienić metodę następczą, selekcję prowadzoną niezależnie czy selekcję wskaźnikową. Selekcja następcza polega na skupieniu się w jednym momencie tylko na jednej cesze. A więc najpierw uzyskuje się zadowalający poziom jednej cechy, potem następnej i następnej. Jest to metoda skuteczna, jednak bardzo długotrwała. Z kolei selekcja prowadzona niezależnie polega na zwróceniu większej uwagi na kilka pożądanych cech równocześnie. W tej metodzie istotne stają się kryteria, według których eliminowane są ze stada osobniki nieprzydatne. I kolejna, selekcja wskaźnikowa, polega na ustaleniu indeksu selekcyjnego. Jest to zsumowana ocena zwierzęcia pod kątem poszczególnych cech (x, y, z). Zwierzę, które będzie miało najniższą sumę ocen danych cech zostanie wyeliminowane ze stada. Metoda ta uważana jest za skuteczną, ze względu na możliwość wyrównywania braków w jeden cesze wyjątkową doskonałością w cesze innej. Inną metodą jest tzw. metoda na jądro stada. Powstała ona jako kombinacja metody selekcyjnej ze względu na poszczególne cechy z selekcją wskaźnikową. W praktyce w hodowli, poza selekcją indywidualną, wykorzystuje się także selekcję rodzinową. Jest to możliwe dzięki prowadzeniu ewidencji użytkowności rodzin (wszystkich potomków po tych samych rodzicach). Konieczne jest pamiętanie o fakcie, że dobór par do kojarzeń wzmacnia efekty przeprowadzanej selekcji. Selekcja jest jedynie środkiem do doboru właściwych osobników do krzyżowania, nie jest natomiast celem samym w sobie. W praktyce wykorzystuje się następujące metody kojarzeń osobników: podobny z podobnym niepodobny z niepodobnym Pierwsza metoda kojarzeń, czyli podobny z podobnym nazywana jest także kojarzeniem krewniaczym. Chów wsobny (tzw. in bred) polega na kojarzeniu ze sobą osobników blisko spokrewnionych. Umożliwia to przekazywanie i utrwalanie indywidualnych cech konkretnych osobników, które są korzystne dla całej hodowli. Stosuje się hodowlę według linii, która polega na krzyżowanie ze sobą jak najbliższych krewnych, przy czym reproduktor musi mieć poszukiwaną przez nas cenną cechę. W tym rodzaju kojarzenia istotną rolę odgrywa stopień pokrewieństwa, ponieważ wpływa to na stopień podobieństwa genetycznego krzyżowanych osobników. Pokrewieństwo w linii prostej polega na kojarzeniu ze sobą bezpośredniego potomka z przodkiem. Określa się tutaj współczynnik pokrewieństwa R, który określa procentowy udział identycznych genów u danych dwóch osobników. Chów wsobny nie pozostaje bez wpływu na materiał genetyczny. Powoduje to bowiem homozygotyczność osobników w stadzie. Nie zawsze chów wsobny jest korzystny. Jednym z negatywnych aspektów mogą być pewne deformacje, zwyrodnienia czy ułomności organizmów potomnych. U zwierząt w chowie wsobnym pojawia się duża doza agresywności, która zanika przy wprowadzeniu do stada "nowej krwi", czyli osobnika niespokrewnionego. Mówi się nawet o tzw. depresji wsobnej, która polega na ujawnianiu się recesywnych genów letalnych lub subletalnych. Na szczęście u ludzi zakazane prawnie i obyczajowo jest zawieranie związków małżeńskich pomiędzy członkami najbliższej rodziny. Pomimo występowania negatywnych skutków, hodowlę wsobna stosuje się po dziś dzień. Jeśli ojciec posiada wybitne, pożądane przez hodowcę cechy może okazać się korzystne skrzyżowanie go z jego córką, ponieważ nastąpi akumulacja cech pochodzących od tego reproduktora. Spotyka się także testowy chów wsobny, który ma na celu sprawdzenie, czy reproduktor, który ma zostać użyty do rozpłodu nie posiada niekorzystnych cech recesywnych. Jeśli też posiada się wybitnego reproduktora, w praktyce tworzy się linie hodowlane, które mają na celu zachowanie podobieństwa członków linii do wybitnego protoplasty. Wielopokoleniowa hodowla w linii wsobnej prowadzi do uzyskania wysoce homozygotycznych osobników. Dobre efekty uzyskuje się po skojarzeniu osobników z dwóch linii wsobnych. Heterozygotyczne mieszańce są zazwyczaj jeszcze lepsze niż wynikałoby to z sumy cech uzyskanych po rodzicach z linii wsobnych. Kojarzenie krewniacze jest też stosowane, aby zmniejszyć stopień zmienności stada. Używa się na to terminu - konsolidacja stada. Taki manewr jest stosowany, jeśli w hodowli występują dwie zmienności fenotypowe, a konieczne jest wyodrębnienie najodpowiedniejszych typów użytkowych. Chów wsobny ma jeszcze jedno wykorzystanie na dużą skalę, jeśli celek jest wyhodowanie nowych ras. Jest to spowodowane łatwością utrwalenia w takiej hodowli nowych cennych zalet potomstwa. Ważne jest jednak w zwrócenie uwagi na to, aby zwierzęta wybierane do kojarzenia nie miały więcej niż 1 wspólnego przodka. Takie postępowanie umożliwi uniknięcie negatywnych cech hodowli wsobnej. Chów wsobny ma duże znaczenie zwłaszcza w niewielkich hodowlach. Inną metodą kojarzenia osobników jest tzw. kojarzenie wolne, czyli niekrewniacze. Za osobniki niekrewniacze uważa się takie zwierzęta, które w 7 do 9 pokoleniach wstecz nie miały wspólnego przodka. Odmianą może być tzw. kojarzenie uszlachetniające, które polega na skrzyżowaniu samic ze szlachetnymi samcami odmiennej rasy w celu przejęcie od nich pewnej pożądanej cechy. W celu stworzenia nowej rasy, w większym stopniu dostosowanej do jakiś warunków, stosuje się krzyżowanie wypierające niekorzystne geny lub krzyżowanie kilku ras. Proces ten jest bardzo długotrwały, ponieważ musi nastąpić ustabilizowanie się genotypu stada, co nie jest łatwe, bo zwłaszcza w początkowej fazie obserwuje się dużą zmienność spowodowaną rozszczepianiem się cech. Mówiąc o razie ma się zazwyczaj na myśli dużą grupę osobników, które charakteryzują się stosunkowym ujednoliceniem typu budowy, cech użytkowych i zmiennością w stadzie potomnym zbliżoną do zmienności w stadzie wyjściowym. Obecnie w Polsce prowadzone są prace w celu wyhodowania nowej rasy owcy długowłosej. W krzyżowaniu użytkowym bazuje na zjawisku heterozji. Do kojarzeń wybierane są osobniki dwóch ras mające dobrze wyrażone cechy. Celem takiego krzyżowania jest uzyskanie mieszańców, które będą w sposób harmonijny łączyły w sobie obie cechy. Co ciekawe, prowadzi się badania nad krzyżowaniem międzygatunkowym. Największą przeszkodą w takich pracach są różne liczby chromosomów i właściwości fizjologiczne. Przykładem takich krzyżówek międzygatunkowych może być muł (skrzyżowanie konia z osłem). Uzyskano także potomstwo ze skrzyżowania żubra z bydłem domowym czy yaka z bydłem. Celem prowadzenia selekcji i odpowiedniego krzyżowania osobników w hodowli jest zwiększenie wydajności pod względem danej cechy, co prowadzi do oszczędności dla hodowców pod względem danej cechy. ZNACZENIE GENETYKI W HODOWLI ROŚLIN Genetyka jest powszechnie wykorzystywana w celu zwiększenia osiąganych plonów poprzez krzyżowanie wyselekcjonowanych odmian, krzyżowanie czystych odmian, tworzenie celowych mutacji przez stosowanie mutagenów, a także heterozję, czyli klonowanie. Celem stosowania tych zabiegów jest uzyskanie lepszych roślin uprawnych, a także tworzenie nowych odmian. Właściwe cele są analogiczne jak przy hodowli zwierząt. Hodowla zachowawcza, czyli pozbawiona prac mających na celu ulepszenie istniejących odmian w krótkim czasie prowadzi do spadku jakości materiału siewnego i ilości osiąganych plonów. Z kolei hodowla twórcza jest najszybszym i najbardziej istotnym czynnikiem wzrostu plonów roślin. Podobnie jak w przypadku zwierząt, pewna część zmienności fenotypowej spowodowana jest czynnikami środowiska. Dlatego możemy wpływać, przynajmniej w pewnym zakresie, na fenotyp roślin poprzez manipulację czynnikami środowiskowymi (temperatura, ciśnienie, wilgotność powietrza, nasłonecznienie, żyzność gleby, itd.). Bardzo duże znaczenie w hodowli roślin ma jakość gleby. Stanowi ona źródło wszystkich niezbędnych składników mineralnych, zarówno makroskładników, jak i mikroskładników. Zmianie podlegają zarówno składniki stałe gleby, jak i płynne i gazowe. Hodowla roślin powinna uwzględniać procesy eliminacji lub ograniczenia niekorzystnych warunków środowiska. Rośliny pozostawione same sobie ubożeją, nie dają wysokich plonów, a nawet mogą całkowicie wyginąć. Także zabiegi prowadzone przez człowieka w sposób nieprawidłowy mogą przynosić negatywne skutki. I tak na przykład nieprawidłowo prowadzony płodozmian może prowadzić do tzw. Chorób płodozmianowych. Najlepsze rezultaty uzyskuje się wysiewając roślinę niezbożową, a następnie kłosową, np. ziemniak - owies czy łubin - żyto. Zapewnia to zrównoważone wykorzystanie zasobów glebowych i uzyskanie z obu gatunków wyższych plonów. Zmienność środowiskowa została udowodniona w jednym z doświadczeń prowadzonych na początku XX wieku przez genetyka - Johansesna. Przeprowadził on dwa doświadczenia, chcąc zbadać skuteczność selekcji. Pracował on na fasoli, a cechą badaną była wielkość nasion fasoli. W pierwszym doświadczeniu wybrał nasiona duże i małe pochodzące od dwóch różnych roślin i okazało się, że z dużych nasion otrzymuję się roślinę dającą jeszcze większe nasiona, a z małym nasion uzyskuje się roślinę dającą jeszcze mniejsze nasiona. Selekcja była więc prawidłowo przeprowadzona i dała oczekiwane efekty. W drugim doświadczeniu Johansen wziął nasiona duże i małe, jednak pochodzące od tej samej rośliny. Po zebraniu nasion otrzymanych z wyhodowanych roślin pokazało się, że ich średnia masa i wielkość są prawie identyczne. Wniosek więc z tego, że selekcja nie była skuteczna, a to warunki środowiskowe spowodowały, że w macierzystej roślinie wystąpiło zróżnicowanie wielkości nasion. Ogólny wniosek z tych doświadczeń jest taki, że warunki środowiskowe mogą w znaczącym stopniu wpływać na badaną cechę zarówno w kierunku dodatnim, jak i ujemnym. Biorąc pod uwagę samopylność fasoli i samozapłodnienie, prowadzi to do homozygotyczności populacji. Potomstwo rośliny samopylnej, po kilku pokoleniach stosowania samozapłodnienia, tworzy tzw. linię czystą. Jest to zbiór osobników o identycznym genotypie. Ma to znaczenie przy wyjaśnieniu wyników doświadczeń Johansena. W pierwszym przypadku nasiona różniły się zarówno fenotypowo, jak i genotypowo. Z kolei w drugim wariancie nasiona pobrano z jednej rośliny, a więc miały one ten sam genotyp. Różnice wielkości musiały mieć więc podłoże środowiskowe. Można wysunąć jeszcze jeden wniosek z doświadczeń Johansena, a mianowicie, że selekcja (fenotypowa) nie ma sensu w obrębie linii czystej, ponieważ wszelkie różnice fenotypowe są spowodowane jedynie warunkami środowiskowymi. Bazą do hodowli nowych odmian jest skrzyżowanie dwóch osobników różniących się genetycznie, co prowadzi do powstania mieszańców posiadających inne kombinacje cech w porównaniu do ich rodziców. Rodzicami mogą być zarówno rośliny należące do jednej odmiany, jak i różnych odmian, populacji, gatunków, czy nawet rodzajów. Ze względu na stopień pokrewieństwa wyróżnia się kilka poziomów krzyżowania: krzyżowanie wewnątrzodmianowe, które jest stosowane u roślin obcopylnych i daje wyraźne efekty w przypadku krzyżowania osobników wyraźnie odmiennych fenotypowo. Raczej tego rodzaju krzyżowania nie przeprowadza się u roślin samopylnych. Krzyżowanie gatunkowe i międzygatunkowe - możliwe jest do zastosowania jedynie u niektórych roślin. Jako przykład takiego krzyżowania można podać pszenżyto, które nie jest niczym innym niż krzyżówką pszenicy i żyta. Sensem krzyżowania jest uzyskanie takich form, które miałyby cechy obu form rodzicielskich i mogłyby stanowić podstawę do dalszej hodowli. Dzięki krzyżowaniu można osiągnąć następujące efekty: większą zmienność przystosowawczą roślin pod kątem nowych środowisk, możliwość uzyskania nowych kombinacji cech, transgresję, epistazę, nowe sprzężenia genów. Jeśli natomiast cecha pożądana jest jednogenowa, to jest łatwiejsza do kontrolowania przez hodowcę, dziedziczy się bowiem według praw Mendla. Z kolei cechy wielogenowe są trudne do jednoznacznego określenia i dalszej hodowli. Pojęciem transgresja określa się silniejsze występowanie danej cechy u mieszańców, niż u form rodzicielskich. Jest to związane w szczególności z cechami ilościowymi, takimi jak masa czy wzrost. Jest to efekt segregacji poligenów i łączenia się ich w różnych kombinacjach. Można przedstawić jako przykład sumowania się genów dominujących i genów recesywnych w przypadku poligenów: P - AAbb x aaBB F1 - AaBb F2 - AABB, AaBb, aabb Epistaza jest jednym z przykładów współdziałania genów i polega na kontrolowaniu aktywności jednego genu przez działanie innego. Gej hipostatyczny jest kontrolowany przez aktywność genu supresorowego (lub epistatycznego). Sprzężenie genów zostało wykryte przez Morgana. Polega ono na łącznym przekazywaniu genów występujących na jednym chromosomie. Najczęściej krzyżowanie dzieli się na proste, wielokrotne, zwrotne i wsteczne. Krzyżowanie proste polega na jednokrotnym skojarzeniu dwóch form rodzicielskich, które zostały wybrane przez hodowcę. Przykładami krzyżówki prostej mogą być: AA x BB czy AA x bb. Krzyżowanie wielokrotne polega na tym, że mieszańce otrzymane w pierwszym pokoleniu należy skrzyżować z jakoś inną odmianą o znanych cechach i tak jeszcze raz: [(AA x BB) x CC] x DD. Krzyżowanie zwrotne stosuje się wówczas, gdy istnieje przypuszczenie, że plazma wpływa na dziedziczenie danej cechy. Schemat krzyżowania zwrotnego wygląda następująco: AA x BB + BB x AA. Krzyżowanie wsteczne to krzyżowanie potomstwa z pierwszego pokolenia z jednym z rodziców. Schemat: (AA x BB) x AA. Umożliwia to zwiększenie liczby genów AA w kolejnych pokoleniach, a przytłumione zostają geny BB. Dzięki zastosowaniu krzyżowania wstecznego można też zmniejszyć oddziaływanie genów negatywnych (B). Heterozja to zjawisko zwiększonej bujności i płodności potomków w porównaniu do form rodzicielskich. Jest ono znacznie silniejsze u form homozygotycznych, najczęściej powstających w wyniku samozapylenia. W wyniki chowu wsobnego obserwuje się osłabienie organizmów, co nosi nazywa depresji wsobnej. Heterozja najczęściej występuje jedynie w pierwszym pokoleniu po przerwaniu homozygotyczności i nie jest utrwalana genetycznie. Pomimo tego jest w praktyce powszechnie stosowana, np. przy hodowli kukurydzy. Chów wsobny jest przyczyną homozygotyczności, przy której mogą ujawniać się subletalne czy nawet letalne geny recesywne. Linie wsobne uzyskiwane są powszechnie u żyta czy kukurydzy, które wykorzystuje się do hodowli heterozyjnej. W czasie skrzyżowania dwóch osobników homozygotycznych w pierwszym pokoleniu przeważają heterozygoty, a więc wyciszane są wszystkie geny recesywne. Wykorzystuje się tu także efekty współdziałania genów. W rolnictwie w praktyce wykorzystuje się jeszcze jedno zjawisko bazujące na mechanizmach genetycznych, a mianowicie poliploidyzację. Poliploidy to organizmy mające zwielokrotniony w stosunku do normalnego garnitur chromosomów. Poliploidy w rolnictwie mają najczęściej pozytywne cechy wzmocnienia pożądanych elementów. Jedyną z substancji wywołujących sztucznie mutacje związane z poliploidalnością jest kolchicyna. Znajduje się ona naturalnie w nasionach ziemniaka. Substancja ta powoduje zaburzenie procesu mitozy, gdzie nie następuje podział komórki. Zachodzi więc jedynie podwojenie informacji genetycznej. Również temperatura może być mutagenem. W niskich temperaturach bowiem zahamowaniu ulega mejoza i gamety mogą pozostać niezredukowane, tzn. diploidalne. Po połączeniu się powstanie więc tetraploidalny zarodek. W praktyce jednak proces poliploidyzacji przebiega nieco inaczej. Pierwszy etapem jest bowiem mechaniczne rozdzielenie pod mikroskopem osobników diploidalnych od poliploidalnych. Można stosować także technikę kontroli chromosomów przy użyciu analizy cytologicznej. Polega to na zabarwieniu chromosomów i policzeniu ich pod mikroskopem. Poliploidalność prowadzi najczęściej do zwiększenia objętości i masy komórki, przez co całe rośliny są dorodniejsze, a ich organy większe. Obserwacje wykazały jednak, że nie wszystkie organy u roślin poliploidalnych powiększają się w takim samym stopniu. Powiększone są także owoce, co jest szeroko wykorzystywane w sadownictwie. Poliploidy poza pozytywnym z punktu widzenia hodowli powiększeniem rośliny są także bardziej odporne na suszę. Jest to spowodowane zmniejszeniem ilości szpadek oddechowych. Najkorzystniejszym poliploidem jest tetraploid (4n). Jest to spowodowane tym, że przy wyższym stopniu poliploidalności zaczynają się ujawniać nieprawidłowości morfologiczne. Obecne prace dotyczące tworzenia nowych odmian roślin są prowadzone między innymi pod kątem indukcji mutacji. Stosuje się jednak techniki kultur komórkowych i tkankowych in vitro, dzięki czemu pracuje się praktycznie na jednej lub kilku komórkach, po czym odtwarza się z nich cały organizm. Powszechnie stosuje się też klonowanie, dzięki czemu ogranicza się prawdopodobieństwo zaburzenia wyników doświadczeń różnymi genotypami. Dodatkowo klonowanie jest wykorzystywane przez firmy hodowlane jako tania i niezwykle szybka metoda rozmnażania roślin. W celu manipulacji na materiale genetycznym roślin wykorzystywane są także techniki inżynierii genetycznej. Prowadzone są np. prace nad wyprodukowaniem roślin produkujących w naturalny sposób witaminy, szczepionki czy środki ochrony roślin będące jednocześnie korzystne lub nieszkodliwe dla człowieka. wareczka odpowiedział(a) o 14:47 pozyskiwanie dobr-->jedzenie odziez etc etc sporo tego bedzie :) blocked odpowiedział(a) o 16:07 Na rzeź (to póxniej kasa jest), dla skór, dla pierza, dla jaj, dla mleka, dla Celami hodowli zwierząt są otrzymywane od nich materiały sporzywcze np. mięso, jajka, mleko, ser i tp. Hoduje się też zwierzęta takie jak konie poto aby muc na nich jezdzic lub zalozyc stajnie z której później bedzie mozna sie utrzymywać. - dostarczenie mięsa - dostarczenie jaj - dostarczenie mleka - dostarczenie tłuszczów - uzyskiwanie wełny - uzyskiwanie skór - uzyskiwanie pierza Uważasz, że ktoś się myli? lub WYKORZYSTANIE TECHNOLOGII RAS Wykład 2 - System monitoringu i kontroli parametrów pracy obiegów recyrkulacji RAS, typy basenów hodowlanych dr inż. Kuciński Marcin Plan prezentacji Plan prezentacji 1. SYSTEM MONITORINGU I KONTROLI PARAMETRÓW PRACY OBIEGÓW RECYRKULACJI RAS 1.1. Plan Uważam, że fakt istnienia różnych kocich ras jest wspaniały. Dzięki temu świat jest znacznie ciekawszy i urozmaicony. A każdy wielbiciel kotów może znaleźć futrzaka, który najbardziej odpowiada mu i wyglądem, i charakterem. A czy wiecie, jak powstają kocie rasy? Naturalna selekcja Istnieje kilka kocich ras, przy powstaniu których człowiek nie brał udziału, a przynajmniej nie czynił tego świadomie. Rasy te ukształtowała sama natura, a dokładniej mówiąc środowisko, w którym przyszło im żyć. Przykład działania tej naturalnej selekcji widzimy na ulicach naszych miast i wsi. Mówię o kotach europejskich, zwanych popularnie dachowcami. Kolejny przykładem mogą być maine coony i koty norweskie leśne. Wszystkie one w mniejszym lub większym stopniu musiały radzić sobie samemu, bez pomocy lub z niewielką pomocą człowieka. Przeżywały zatem osobniki, które były najlepiej przystosowane do klimatu i innych warunków, w jakich żyły. Selekcja hodowlana Drugim sposobem na powstanie nowej rasy kotów jest aktywny udział człowieka. Mowa o selekcji hodowlanej, czyli świadomym dobieraniu par hodowlanych, by na świat przychodziły kocięta o pożądanych cechach. W ten sposób narodziły się takie rasy, jak koty egzotyczne. Mutacje kocich genów Początkom wielu ras kotów dały naturalne mutacje genów. Dzięki nim pojawiają się nowe cechy fizyczne, które mogą zostać utrwalone we wspomnianych powyżej selekcji naturalnej lub hodowlanej. Reksy kornwalijskie na przykład. Bodźcem do wyhodowania tych ras było mutacja, która jest odpowiedzialna za ich najbardziej charakterystyczną cechę – kręcone włosy. Podobnie było z nagością sfinksów itp. Odizolowanie kociej populacji Nowa cecha ma większe szanse utrwalenia się, gdy pojawi się w grupie odizolowanej od innych przedstawicieli gatunku. Bezogoniaste maksy, na przykład, narodziły się na wyspie. Kojarzenie ze sobą przedstawicieli różnych ras Kocia rasa może powstać na drodze kojarzenia ze sobą dwóch istniejących już ras. W tej sposób wyhodowana na przykład koty tonkijskie, których przodkami są syjamy i burmy. Oczywiście od mariaży tych ras się zaczęło, później trzeba było uzyskać odpowiedni wygląd nowej rasy poprzez selekcję hodowlaną. Krzyżówka kota domowego z innymi gatunkami kotowatych Istnieją rasy kotów, które są efektem krzyżowania kota domowego z przedstawicielami innych gatunków kotowatych. Na przykład savannah jest krzyżówką kota domowego z serwalem, a chausie hybrydą kota domowego z kotem błotnym. Ta metoda otrzymywania nowych ras budzi największe kontrowersje. Nie tylko dlatego, że wydaje się być całkowicie wbrew naturze. W wielu przypadkach okupiona jest cierpieniem zwierząt. Wyobraźcie sobie na przykład jak może wyglądać kojarzenie kota z wielokrotnie od niego większym serwalem! Efekt uboczny innych działań hodowlanych Bywa, że rasa powstaje jakby przypadkiem, niezamierzenie, wskutek działań hodowlanych, które zmierzały do czego innego. Jako przykład możemy podać tu koty seszelskie. Koty syjamskie i orientalne są rasami siostrzanymi, które kojarzy się ze sobą. Gdy do rasy kotów orientalnych wprowadzono umaszczenia łaciate, siłą rzeczy po jakimś czasie musiały pojawić się kocięta, których umaszczenie było połączeniem point z białym, czyli łaciate syjamy. Początkowo nie bardzo było wiadomo, co z tymi kociakami zrobić. Nie można było ich uznać za koty syjamskie, a i za orientalne jakoś też nie bardzo chciano. Postanowiono zatem stworzyć nazwać je kotami seszelskimi i uznać za nową rasę. A skoro już o syjamach mowa. Selekcja hodowlana bardzo zmieniła ich wygląd. Nie wszystkim wielbicielom tej rasy to się podoba, wolą syjamy o pierwotnym wyglądzie. Hodują je zatem nadal, tylko nazwali je kotami tajskimi. Tekst: Jacek P. Narożniak Zdjęcie: Midtown Magic, Flickr Hodowla uszlachetniająca ma na celu otrzymanie bardziej wartościowych pod względem genetycznym i komercyjnym odmian albo ras. Inaczej można hodowlę uszlachetniającą określić jako świadome działanie człowieka mające na celu poprawę populacji genetycznej zwierząt, aby pokolenie potomne było lepsze od pokolenia rodzicielskiego .

Hodowla zwierząt jest drugą najważniejszą gałęzią rolnictwa (po produkcji roślinnej) w Rosji. Dobrobyt całego kraju w dużej mierze zależy od tego, jak dobrze jest on rozwinięty. Niedawno hodowlę zwierząt w Rosji uznano za nieopłacalną. Dziś, dzięki wprowadzeniu nowych technologii do produkcji, sytuacja zmieniła się znacząco na lepsze. Zwierzęta gospodarskie są podzielone na kilka ważnych gałęzi przemysłu i gatunków. Porozmawiamy o nich w artykule. Trochę historii Uważa się, że po raz pierwszy ludzie zaczęli oswoić i hodować dzikie zwierzęta, a zatem otrzymywać produkty zwierzęce w mezolicie, czyli w 12 tysiącleciu pne. e. Największy rozwój tego rodzaju działalności nastąpił nieco później - w neolicie. Archeolodzy znaleźli dowody obecności zwierząt w tych czasach w rejonie Nilu, a także Tygrysu i Eufratu. Mieszkańcy miast starożytnego Egiptu zajmowali się hodowlą bydła i małych przeżuwaczy, świń i wielbłądów. Gęsi, kaczki, a nawet żurawie również zostały częściowo udomowione. Nieco później pojawiły się konie w tym pradawnym stanie. Rozwój hodowli zwierząt w rejonie Tygrysu i Eufratu przebiegał niemal tak samo, jak w Egipcie. Nieco później ten widok działalność gospodarcza opracowany w Indiach, Chinach i na płaskowyżu irańskim. Obecnie około 40 gatunków zwierząt zostało udomowionych przez ludzi. Oddziały Istnieje wiele ras rolniczych. Prawie każdy z nich ma własny przemysł hodowlany. Najważniejsze w naszym kraju są: Produkcja trzody. Głównymi produktami tego przemysłu hodowlanego są mięso i smalec. Hodowla koni. Ogromne znaczenie dla gospodarki narodowej mają zarówno hodowlane konie, jak i produktywne, a także sportowe. Hodowla bydła. Hodowla bydła w tej chwili - główna gałąź hodowli zwierząt. Rzeczywiście, stopień zaopatrzenia ludności w podstawowe artykuły spożywcze, takie jak mleko i mięso, zależy od tego, jak rozwinięty jest ten obszar. Bardzo ważne jest również hodowanie małych przeżuwaczy. Z tego obszaru hodowli zwierząt takie sfery gospodarki narodowej jak przemysł spożywczy (mięso, mleko) i lekki (odzież wełniana i artykuły gospodarstwa domowego) są bezpośrednio uzależnione. Hodowla drobiu. Branża ta jest odpowiedzialna za zapewnienie ludności tak ważnej żywności, jak jaja, mięso, pierze i pióra. Hodowla futra Hodowla nutrii, norki, lisów polarnych itp. Pozwala zdobyć skóry do szycia odzieży wierzchniej, czapek, akcesoriów i innych rzeczy. Pszczelarstwo Miód, wosk, mleczko pszczele to także więcej niż niezbędne produkty. Są to główne gałęzie hodowli zwierząt. Oprócz nich w naszym kraju rozwija się hodowla reniferów, hodowla ryb, hodowla wielbłądów. Główne rodzaje produktów zwierzęcych Żaden kraj na świecie nie może obejść się bez hodowli bydła w ramach gospodarki narodowej. Produkty tej gałęzi hodowli można podzielić na dwa główne typy: Uzyskane w rzeczywistym procesie hodowlanym. Należą do nich jaja, mleko, wełna. Uzyskane w drodze uprawy na ubój (mięso, wątroba itp.). Technologia hodowli bydła Rentowność takiego przemysłu, jak hodowla zwierząt w Rosji i każdym innym kraju, zależy od kilku czynników: Skuteczność karmienia. Warunkiem wstępnym jest różnorodność diety i jej przydatność dla zestawu aminokwasów, białka i witamin. Przy niedoborze pierwiastków śladowych istnieje potrzeba użycia wszelkiego rodzaju dodatków. Warunki przetrzymywania. Ten czynnik ma również znaczący wpływ na hodowlę bydła mlecznego i wołowego. Bydło powinno mieć zapewnione dobre warunki rozwoju i wzrostu. Właściwa praca hodowlana. Obecnie jednym z głównych warunków jego sukcesu jest import zwierząt rasowych z zagranicy. Stała kontrola weterynaryjna. Ważne jest, aby podejmować środki zapobiegawcze mające na celu zmniejszenie strat zwierząt gospodarskich spowodowanych różnymi rodzajami chorób. Zgodnie z przepisami, szczepienia zwierząt powinny być przeprowadzane w sposób obowiązkowy i terminowy. Żywienie bydła Takie gałęzie rolnictwa, jak hodowla bydła mlecznego i mięsnego oraz mlecznego, pod względem rentowności, są bezpośrednio zależne od produkcji roślinnej. Podstawowym warunkiem pomyślnego rozwoju farm tego typu jest dostępność wysokiej jakości żywności. Dla każdej grupy wiekowej i płciowej opracowuje się specjalne racje żywnościowe: Podczas karmienia suchych krów i jałówek ważne jest przede wszystkim przygotowanie ich do następnej laktacji. Dlatego dieta takich zwierząt obejmuje wysokiej jakości paszę - siano, kiszonkę i rośliny okopowe. Latem zapewnia się dobre pastwiska i karmienie. W przypadku krów mlecznych ważne jest opracowanie optymalnych standardów żywienia uwzględniających potrzeby zwierząt w zakresie białek, witamin, energii metabolicznej itp. Dieta producentów powinna zapewniać zachowanie zdrowia i zdolności reprodukcyjnych. Karmią one takie zwierzęta szczególnie gęsto. Warunki przetrzymywania Hodowla bydła mlecznego, mięsnego i mlecznego jest pod-przemysłem, którego opłacalność zależy w dużej mierze od prawidłowego wyboru technologii utrzymania zwierząt. Metody hodowli bydła w chwili obecnej jest kilka: Na powiązanej zawartości. W tym przypadku, w okresie przeciągnięcia, każde zwierzę otrzymuje swój własny długopis. Smycz ogranicza jej ruch, ale jednocześnie może swobodnie kłamać, stać, jeść. Dojenie w tym przypadku odbywa się bezpośrednio w kabinie. Na luźnej zawartości obudowy. Technologia ta jest częściej stosowana w hodowli bydła mlecznego. Zwierzęta o wolnym wybiegu o każdej porze dnia mają możliwość dostępu do misek wodnych i karmideł, a także do obiektów rekreacyjnych. Latem praktykuje się utrzymanie pastwisk. Zwykle zwierzęta są wypędzane na pola bogate w trawy, położone w pobliżu miejsc pojenia: strumienie, jeziora i rzeki. Nowe rasy Pomyślnie rozwijać rolnictwo zwierząt gospodarskich może tylko w przypadku właściwej hodowli. Niedawno do naszego kraju przywieziono wielu producentów bardzo produktywnych ras z Europy. Stało się to możliwe przede wszystkim dzięki zwiększeniu dotacji państwowych. Ze względu na ten stan rzeczy obserwuje się obecnie stabilną tendencję wzrostu populacji bydła w kraju. Tylko w 2014 r. Ogólnorosyjskie stado wzrosło o ponad 18%. Wymagania weterynaryjne Brak strat związanych ze śmiercią bydła w hodowlach bydła ma ogromny wpływ na rentowność. Stan zdrowia zwierząt, a tym samym wzrost zwierząt gospodarskich, jest bezpośrednio zależny od przestrzegania następujących zasad: Gospodarstwa muszą znajdować się w podwyższonych, niewypełnionych obszarach. W pomieszczeniach, w których przebywa bydło, należy stworzyć optymalny mikroklimat. Pomieszczenia kompleksu zwierząt gospodarskich powinny być utrzymywane w czystości. Przetwarzanie sanitarne przeprowadza się co najmniej raz w tygodniu. Należy opracować kompleks środków weterynaryjnych i zapobiegawczych, mających na celu zmniejszenie ryzyka i wyeliminowanie występowania chorób zakaźnych. Wszystkie zwierzęta w gospodarstwie powinny być niezwłocznie zaszczepione. Każdy kompleks powinien mieć długopis kwarantanny. Cechy uprawy małego bydła Przemysł hodowlany przeznaczony do hodowli bydła dużego i małego pod względem technologii utrzymania zwierząt jest bardzo podobny. Uprawa małych osobników ma tylko tę szczególną cechę, że w tym przypadku głównymi produktami produkcji, oprócz mięsa, są wełna i puch. Ścinanie małych przeżuwaczy odbywa się zgodnie z następującymi zasadami: Tę procedurę należy wykonywać tylko przy suchej pogodzie. Po ścinaniu zwierzęta powinny być trzymane w ciepłych piórach przez co najmniej 15-20 dni. Pomieszczenie, w którym wykonywana jest ta procedura, musi spełniać wszystkie normy sanitarne. Podczas używania maszyn elektrycznych należy postępować zgodnie z odpowiednimi wskazówkami dotyczącymi bezpieczeństwa. Zwierzęta po wyjęciu wełny sprawdzają skórki i, jeśli to konieczne, przeprowadzają dezynfekcję. Hodowla trzody chlewnej jako przemysł hodowlany Ten obszar rolnictwa jest obecnie uważany za dość opłacalny. Produkcja trzody chlewnej jako firma w naszym kraju rozwija się całkiem dobrze. Prosięta hodowane są zarówno w gospodarstwach indywidualnych, jak i na farmach oraz w dużych kompleksach przemysłowych. Najbardziej opłacalnym obecnie jest schemat technologiczny hodowli trzody chlewnej z pełnym cyklem. Jest to nazwa procesu, w którym prosięta są pozyskiwane, uprawiane i poddawane ubojowi w tym samym gospodarstwie. W tym przypadku można praktykować tylko dwa sposoby trzymania zwierząt: Vygulny. Technologia ta jest najczęściej stosowana w regionach o ciepłym klimacie. Jednocześnie w gospodarstwach można używać obrabiarek i swobodnie płynących metod. W pierwszym przypadku świnie trzymane są w maszynach i wypuszczane na spacer do wyznaczonych obszarów. Kiedy zwierzęta hodowlane mogą wejść do maszyn i z nich wyjść z własnej inicjatywy. Ditchless W tym przypadku zwierzęta są stale trzymane w pojedynczych urządzeniach lub w małych grupach w specjalnie wyznaczonych miejscach. Poza hodowlą bydła, oprócz optymalnych warunków mieszkaniowych, hodowla świń jako firma zależy między innymi od wydajności żywienia, a także od tego, jak kompetentnie będą prowadzone prace hodowlane. Ważne jest również prowadzenie działań zapobiegawczych mających na celu wyeliminowanie śmierci zwierząt w wyniku zakażenia. Funkcje drobiu Sektor hodowli żywego inwentarza dla drobiu rozwija się również dynamicznie. Głównym celem w tym przypadku jest oczywiście pozyskanie mięsa i jaj. Powiązany produkt uznawany jest za puch i pióro. Obecnie w takich gospodarstwach można hodować następujące typy ferm drobiu: Kurczaki. Ich uprawa jest najpopularniejszym obszarem przemysłu drobiowego. Praca plemienna w tym przypadku prowadzona jest głównie w zakresie uzyskiwania krzyży o wysokiej wydajności. Istnieją tylko dwa główne obszary hodowli ryb - jaja i mięso. Hodowanie tego ptaka jest praktykowane zarówno w prywatnych gospodarstwach rolnych, jak iw małych gospodarstwach i dużych fermach drobiu. Gęsi Ich uprawa jest również uważana za całkiem zyskowną działalność. Rozwój racji gęsi nie wymaga stosowania i wdrażania żadnych specjalnych technologii, podobnie jak warunki zatrzymania. Głównym pokarmem dla tego ptaka jest trawa, którą można przechowywać w małych pomieszczeniach. Oczywiście, gdy uprawia się w tym przypadku, należy również przestrzegać pewnych norm sanitarnych. Gęsi, a także kurczęta, są hodowane zarówno na poletkach domowych, jak i na dużych fermach drobiu. Indyki Ten ptak w naszym kraju jest hodowany głównie na prywatnych działkach. Technologia jej uprawy pozostaje tradycyjna i niezmienna przez ponad jeden wiek. Oprócz tych najczęstszych gatunków drobiu domowego, perliczki, przepiórki, chórów, ptaków ozdobnych, a nawet strusie są hodowane w Rosji. Jednak tylko tacy entuzjaści, którzy uważają go za interesującego i opłacalnego, angażują się w takie działania. Na skalę przemysłową tego typu ptaki w naszym kraju nie są hodowane. Hodowla koni w Rosji Znaczenie tego przemysłu hodowlanego również jest trudne do przeszacowania. Można go podzielić na dwa główne obszary: Hodowla hodowli koni. Jego rozwojowi w Rosji poświęcono teraz maksymalną uwagę. Obecnie w kraju działa około 70 fabryk hodowlanych, w których hoduje się ponad 30 ras koni. Hodowla zwierząt gospodarskich jest dziś jednym z priorytetowych obszarów rolnictwa. Hodowla koni mięsnych stadnych. Ta gałąź hodowli zwierząt została opracowana głównie w regionach, w których jest tradycyjna. Hodowla koni hodowlanych. Często w połączeniu z mięsem. Wysoka opłacalność hodowli koni mlecznych wiąże się przede wszystkim z wysokimi kosztami koumiss. Sportowa hodowla koni. W tym przypadku zwierzęta są hodowane w celu wzięcia udziału w konkursach. Obecnie hodowla koni rodowodowych w Rosji nie rozwija się zbyt szybko, głównie ze względu na brak krajowego rynku hodowli zwierząt, starzenie się wyposażenia technicznego roślin oraz niski poziom organizacji rolnictwa. Technologia hodowli koni W nowoczesnych gospodarstwach istnieją tylko trzy główne sposoby utrzymania koni: Przez cały rok pastwiska. Jest to najbardziej obiecująca i wydajna metoda. W tym przypadku opieka nad zwierzętami sprowadza się głównie do zmiany pastwisk, leczenia i ochrony weterynaryjnej. Shed base. Ta metoda jest zwykle stosowana podczas hodowli koni użytkowych. W tym przypadku zwierzęta trzymane są na smyczy i wypędzane na pastwiska tylko latem. Stado kulturowe. Ta technologia jest powszechnie stosowana podczas utrzymywania zwierząt hodowlanych. Hodowla futra Technologia hodowli zwierząt na skórze ma również wiele niuansów. W tym przypadku priorytetowym zadaniem jest zapewnienie zdrowych i komfortowych warunków życia dla zwierząt. Futro zwierząt gospodarskich w Rosji jest obecnie bardzo dobrze rozwinięte. Gospodarstwa wykorzystują trzy główne technologie do trzymania zwierząt: Zewnątrzkomórkowe Metodę tę stosuje się zwykle w małych gospodarstwach do hodowli zwierząt, takich jak lisy polarne, lisy, fretki, piżmaki i nutrie. Treść jest w szopach. Tak zwane specjalne szopy z podwójnym dachem i szerokim przejściem. Pomieszczenia w pomieszczeniach. Ta metoda w naszym kraju stała się ostatnio coraz powszechniejsza. Pszczelarstwo Takie sektory hodowli zwierząt, takie jak hodowla zwierząt, hodowla trzody chlewnej i hodowla bydła, odgrywają oczywiście znaczącą rolę w rozwoju rosyjskiej gospodarki. Nie należy jednak lekceważyć wartości mniejszych obszarów, takich jak pszczelarstwo, hodowla ryb, hodowla reniferów itp. Jeśli chodzi o pierwsze, negatywne procesy mające wpływ na społeczeństwo w okresie pieriestrojki, na szczęście nie miały żadnego skutku. Na początku lat 90. nastąpił znaczny spadek liczby rodzin pszczelich. Jednak wkrótce recesja zwolniła, a następnie wskaźnik ten całkowicie ustabilizował się i pozostał niezmieniony (3 miliony rodzin) przez kilka lat. Obecnie w pszczelarstwie w Rosji prowadzi się ponad 5 tysięcy gospodarstw i około 300 tysięcy amatorów. Podsumowując Powyższe rodzaje zwierząt gospodarskich są najważniejszymi sektorami rolnictwa w naszym kraju. Stopień bezpieczeństwa żywnościowego populacji zależy od tego, jak dobrze się rozwijają. Zwiększenie rentowności bydła, pszczelarstwa, drobiu i ferm trzody chlewnej zależy bezpośrednio od dynamiki wprowadzania nowych technologii hodowli, hodowli i utrzymania zwierząt.

. 190 346 497 27 287 269 464 387

kojarzenie ras zwierząt w celach hodowlanych